Terwijl ik dit schrijf zit ik in de schaduw onder de overkapping in mijn tuin en kijk uit op ons zwembad waar vrolijke geluiden van kinderen vandaan komen. Een heerlijk gevoel overvalt me. Een zomers gevoel van genieten. Alles even laten zijn wat het is.
Vandaag is mijn nichtje uit België overgekomen. Samen met haar vriendin en onze vier kinderen spelen ze Marco Polo in het zwembad. Een generatie nichten en neven herenigd in dit mooie tafereeltje.
Het is inderdaad al drie jaren geleden dat we elkaar hebben gezien. Drie jaren van afstand. Drie jaren van volgen op facebook en af en toe eens berichtjes sturen. Toch zonde eigenlijk dat we dit niet meer doen. De klik is er, alleen maken we niet altijd genoeg tijd of ruimte. En nu is de zomervakantie er. En hebben we onze reis naar zee geannuleerd. Er is tijd vrijgekomen. Tijd om af te spreken.
Deze week hebben we al een logeerpartijtje voor de kinderen gehad. Gevolgd door een dagje bijkomen. Vrienden uit Breda zijn op de koffie geweest. Zo lang niet gezien. Vandaag een nichtje en overmorgen vrienden die eigenlijk niet zo ver hier vandaan wonen, maar we hebben het toch zo druk.
En nu is er dus tijd. Geen rechtop zitten tijdens visite maar gewoon leuke mensen bij je over de vloer. Samen zitten we in hetzelfde schuitje en samen maken we er wat van. Ik voel hoe we nader tot elkaar komen. Dit zouden we meer kunnen doen. Te lang geleden, vertellen we elkaar. Het is een verdoken corona-geschenkje. Samen in de bubbel. Samen genieten.
Nu moet ik gaan, ‘k ga meegenieten in het zwembad.
Comments