Communicatie

Communicatie

Communicatie in ons gezin is een constante dans, soms soepel, maar vaak ook met twee linkerbenen. Mijn man en ik zijn dan de dansleraren die proberen het ritme te vinden, maar soms voelt het meer als een chaotische polonaise. In mijn poging om iets duidelijk te maken of een vraag te stellen, lijkt het soms alsof mijn gesproken woorden gewoon de kamer uit fladderen, zonder dat iemand ze opvangt.

Anders kan ik het niet onder woorden brengen…de communicatie met onze vier pubers. En dat is als ze zich in dezelfde kamer bevinden. Tegenwoordig verschansen ze zich echter in hun kamers en kijk ik tegen gesloten deuren aan. Ze zijn in privacy-modus.  Vroeger begreep ik nooit de moeders die appten naar hun kinderen dat het eten klaar is. Nu snap ik de efficiëntie. In mijn oude baan als communicatieverantwoordelijke was ik toch ook op zoek naar het beste communicatiemiddel voor de beoogde doelgroep? Desalniettemin, als moeder vertik ik het om te appen. Ouderwets als ik ben, roep ik ‘eten’ en zet dan na 5 minuten de wifi uit. Geef het nog 1 minuut en iedereen zit aan tafel. Gezellig!

Of nou ja… een typisch gesprek verloopt tegenwoordig ongeveer als volgt:

Puber A: iemand anders nog aardappels?

Puber B: je bent een aardappel.

Puber C: hee doe die knie eens weg.

Puber D: je stinkt.

Ach. We doen het ervoor.

En tja, ze verdwijnen ook weer. Meestal na 15 minuten geruisloos én voor de afwas. Het verdwijnen hebben ze tot een echte kunst verheven. Hans Klok kan er nog wat van leren. Manlief en ik blijven geregeld verbijsterd achter aan de keukentafel. Vier lege plekken staren ons aan. En de afwas. De stilte overvalt en het beseft daalt in dat ze binnen een paar jaar allemaal studeren. Lege plekken gedurende de week. Hmm. Misschien nog even genieten van onze 15 minuten quality time?