Toen mijn rug afhaakte en het maandverband de koelkast in ging

Het is alweer een aantal jaar geleden, maar laatst betrapte ik mezelf erop dat ik het weer deed: daar stond ik, een nieuw aangekocht pak maandverband in de koelkast leggend alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En toen ik een uur later de frietjes dacht vast te pakken, vroeg ik me af waarom ze ineens zo zacht waren. Ik kon erom lachen. Want dit keer was het gewoon een verstrooid moment. Toen, in 2016, was het een teken.

Altijd bezig

Mijn rug zat muurvast. Mijn geheugen sputterde. Ik vergat afspraken, woorden, waar ik m’n sleutels had gelaten. Maar ik ging gewoon door. Vier kleine kinderen thuis. Een moeder in België die op mij rekende. En ikzelf, op en neer rijdend tussen twee levens, terwijl ik ook nog werkte als communicatiemedewerker op een hogeschool. Altijd bezig, altijd beschikbaar. Altijd “ja hoor, komt goed.”

Tot het niet meer ging. Opgebrand noemen ze dat. Burned out. Voor mij voelde het als volledig instorten. Alsof ik ineens buiten mezelf stond, kijkend naar een vrouw die alles draaiende hield – behalve zichzelf.

Ik gooide het stuur om. Niet met een grote ruk, maar met kleine, voorzichtige bochten. Ik vond troost in stilte. In wandelen. In meditaties. In ademen. In het warme gewicht van een kersenpit-kussen tegen mijn onderrug.

Het werd een reis naar binnen. Oude emoties kwamen boven. Vergeten verdrietjes. Ingeslikte angsten. Mijn lichaam bleek een soort archief van alles wat ik had weggestopt. En ik leerde: helen is niet 'iets doen'. Het is durven zijn. In het ongemak. In de traagheid. In jezelf.

Natuurlijke middelen

Onderweg vond ik ook zachte steun in natuurlijke middelen. Bloesemremedietherapie hielp me om vastgezette gevoelens los te laten, alsof er langzaam weer ruimte kwam vanbinnen. En celzouten ondersteunden precies daar waar ik was uitgeput of uit balans. Geen wondermiddelen, maar subtiele helpers die nét dat duwtje gaven.

Inmiddels, jaren later, ben ik weer op orde. Mijn rug doet wat-ie moet doen, mijn hoofd is weer helder, en ik voel weer waar mijn grens ligt. Niet omdat ik nu alles perfect doe, maar omdat ik heb geleerd om af en toe gewoon even stil te staan. Met een kop thee. Een kersenpit-kussen. En het besef: ik hoef de wereld niet te redden – vandaag gewoon mezelf is meer dan genoeg.