Post-its

Twee maanden geleden ben ik geopereerd. Een kijkoperatie waar ik zo tegenop heb gezien. Maanden heb ik getwijfeld, maar uiteindelijk heb ik toch maar de knoop doorgehakt. Ik ging onder het mes en daarbij onder volledige narcose.

En dat was spannend. Ik ga hier niet stellen dat ik die dag als heldhaftige patiënt het ziekenhuis binnen ben gegaan. Eerder als een kleinere versie van mezelf met nog een kleiner hartje. Klaar om een sprintje naar huis te maken in plaats van richting de operatiekamer.

Dat is nieuw voor me

Is de operatie goed gegaan? Ja, ik ben tevreden en inmiddels weer goed op de been. Maar naast de fysieke last heb ik veel last gehad van warrigheid en concentratiestoornissen. En dat is nieuw voor me. 

Als persoon die in het dagelijks leven en in het werk normaliter drie zaken tegelijkertijd aanpakt, stond ik ineens in een kamer te koekeloeren en me stellig af te vragen wat ik daar stond te doen. En dit niet één keer, maar ontelbare keren. Meerdere malen dezelfde vraag stellend aan collega’s, tot ik de antwoorden maar ben gaan opschrijven. Gek werd ik er van. Mijn geest en mijn lichaam werkten niet meer samen. De verbinding was foetsie.

Dus surfen op het web om te zien wat hier nu eigenlijk allemaal aan de hand was. Verschillende holistische sites gaven aan dat het door de narcose kwam. Evenveel medische sites gaven aan dat dit fabeltjes zijn. Twee dokters staken het toch op de narcose en gaven me de raad om de tijd uit te zitten. En daar zit nu juist het angeltje. Geduld is namelijk niet mijn sterkste kant.

Toch blijft het schrikken

Nu, twee maanden verder, gaat het al beter. Ik denk en ageer nog niet op de snelheid van de Thalys, maar ben voorbij het tempo van de stoptrein naar Vierlingsbeek. Toch blijft het schrikken als de persoon die ik denk te zijn niet in zijn volledigheid werkt, dat ik stelselmatig nog dingen vergeet. Dat er maar zoveel post-its zijn om alles op te schrijven. En waar had ik ze ook weer geplakt?

Het is wennen. Toch uitzitten dus. Waar was ik ook alweer?