Dit artikel werd eerder gepubliceerd in Onkruid Magazine, mei/juni 2021.
Dat weet toch iedereen, niet? En toch. En toch voel ik dezer dagen met momenten de onrust door mijn lichaam razen. Onrust die me met momenten overspoelt terwijl ik om me heen kijk en zie hoe de maatschappij zich momenteel verdeelt in twee kampen: kamp voor en kamp tegen. Dualiteit ten top. Het ideeëngoed lijnrecht tegenover elkaar overspoeld met een stevige propagandasaus van de politieke partijen, ieder met hun eigen agenda. Marionetten aan draadjes bespeeld door een nog hogere laag van machtigen. Grote belangen. Partijen die willen winnen en overwinnen. Koste wat het kost.
Maatregelen die als zoete koek worden geslikt. Een lijntje dat steeds strakker wordt aangetrokken. Zinvolle of zinloze demonstraties van verontruste medemensen. Ambitieuze politici die het wel of niet goed met ons voor hebben. Wetenschappelijke juistheden en onjuistheden. Het hangt er maar vanaf welke pet je op hebt als je ze bekijkt. Politieke agenda’s. En wij misschien wel de spreekwoordelijke kikker in het pannetje die langzaam gekookt wordt.
Het debat is niet altijd even fraai. Soms lijkt het wel of we alle respect voor elkaar hebben verloren. Geen ruimte meer aan elkaar willen geven uit angst om niet het laatste woord te hebben. Gehoord te worden. Uit angst voor verdrukking. Angst dat de democratie ons uit de handen glipt. Angst dat de andere ons aansteekt. Angst om te sterven. Angst om angst te hebben.
Vandaag wil ik dan ook niet alleen schrijven over alle gekkigheden die momenteel om ons heen plaatsvinden. Ik wil het gewoon even hebben over ons. Jij, ik. Mensen die nu toch al een jaar in onzekerheid leven. Het leven overhoop gehaald. Sommigen volledig financieel uitgeknepen. Anderen die het hoofd net boven water kunnen houden. Overleven. De cafébaas op de hoek maar ook de leerkracht op school. De bakker in de straat. Vrienden die al een jaar op afstand leven. Kortom, wij: mensen die zich beginnen af te vragen of de waarheid die we altijd voor ogen hadden, de echte waarheid is. Mensen die vragen beginnen stellen. Ze durven stellen. Laten we iedereen aan het woord of doen we verder zoals we nu bezig zijn. Zetten we een figuurlijk mondkapje op? Of geven we elkaar de ruimte?
Ik ben voor het laatste. Laten we open en constructief doen en denken. Zwart en wit in gesprek, met plek voor eenieder. Zo creëren we kleuren. En kleuren maken de regenboog.