Muziek verbindt. En dat vinden wij in de internationale schakelklas ook, want begin december is het weer zo ver: het muziekproject voor de leerlingen gaat dan weer van start. Enkele dagen van enthousiast muziek maken op diverse muziekinstrumenten met de nodige swing en swung. Een hele klus als je weet dat onze leerlingen uit verschillende hoeken van de wereld komen. En wat is dan de gemene deler? Wat is mooi? Het Wilhelmus hebben we al uitgebreid behandeld in de lessen burgerschap, en dat danst wat lastig… Het meegaande geluid van Turkije misschien? De Brabançonne uit België? Urban dance? Of zullen we met z’n allen dansen op het aanstekelijke Dabke, met de handen in elkaar en aanwijsstok voor de maat?
Chaos compleet
Ook al werkt muziek verbindend, iedereen in de klas heeft toch zo zijn eigen smaak en ritme. En als juf versta ik niet altijd de lyrics. Dus af en toe maar op goed geluk de clip bekijken en hopen dat het een beetje door de beugel kan. En als het echt spaak loopt gooi ik er een Just Dance filmpje in van Youtube. Succes verzekerd. Neem er nog een aantal instrumenten bij die mogen worden bespeeld en de georganiseerde chaos is compleet. Compleet maar leuk. Alhoewel, deze juf moet bekennen dat haar muziektalent ver te zoeken valt. Ik kan enthousiast delegeren, maar ik hoor niet elke valse noot. En dat is misschien maar goed ook.
Onderwijsinspecteur
Alles bij elkaar loopt zo’n les vaak lichtelijk uit de hand om te eindigen in een gezellige, feestelijke bende van lawaai, valse noten en spontane dansjes uit alle windstreken. Ik vraag me weleens af hoe het eruit zou zien voor een onderwijsinspecteur. U weet wel, die stereotiepe, klassiek streng kijkende, keurig in grijs-met-krijtstreep geklede administrateur met rond brilletje en een map documenten onder zijn arm. Langzaamaan nadert hij vanaf de gang de met geluid gevulde klasruimte, scherp over zijn brilletje kijkend, klaar om notitie te maken of er wel geleerd wordt… Wat zou hij wel niet denken? Is dit een les? Wat is de leerlijn? Wat is de methode? Hoe wordt dit getoetst? Of misschien: krijgt deze instelling teveel subsidie? Te weinig? Hebben deze mensen ondersteuning nodig? Moet ik dit rapporteren?
Of… zou hij een duim omhoog geven? Zou zijn voet mee gaan tikken op het ritme? Met zijn vingers knippen op de maat? Zijn stropdas afgooien en met ons meedansen?
Dat laatste klinkt wellicht wat onwaarschijnlijk.
Maar dan heb je nog nooit mensen Dabke zien dansen.
Met vrolijke noot,
Karin