To Cambridge or not to Cambridge

Dit artikel werd eerder gepubliceerd in Onkruid Magazine, november/december 2021.

Ouderavond. Ze verliepen vorig jaar vooral via Google Meet, maar nu worden we weer zoals het hoort in de eerste weken van het schooljaar op de schoolbanken verwacht voor deze kennismakingsavond met school.

Mijn elfjarige dochter is dit schooljaar gestart met tweetalig vwo; reden genoeg om ook van de partij te zijn. Want zeker in deze tijden verandert er wel eens het één en ander.

De mentor die ons welkom heet vertelt bevlogen over het lesprogramma. Ze vertelt anekdotes over de lessen en laat ons ouders even meeproeven van een greep uit de buitenschoolse activiteiten. Een leuk opgezet geheel, en ik luister geamuseerd. Ik ken het verhaal nog van de eerste schooldagen van zoonlief maar het blijft leuk om te horen. En dan komt de aap uit de mouw. Het valt nog niet eens direct op, eigenlijk is het maar een lijntje tekst tussen een grote opsomming op een Powerpoint slide. Een verdoken aankondiging. Ja ouders, we hebben gisteren de beslissing genomen om dit jaar de uitstap naar Cambridge toch door te laten gaan. Oké, na twee jaar niet te kunnen gaan, vind ik het bijzonder dapper om een dergelijke organisatie weer op poten te zetten. Maar dan komt het angeltje… Het uitstapje gaat alleen door voor leerlingen die volledig gevaccineerd zijn. ‘Dit is wat we hebben doorgekregen’, vertelt de mentor er nog even snel achteraan. En ze vervolgt met de woorden: ’U zult zien, mijn beste ouders, dat de leerlingen zullen genieten en wat een fijn effect deze meerdaagse trip zal hebben op de groepsbinding in de klas.’ Rond mij zie ik verschillende ouders heftig ja-knikken. Anderen zeggen niets en kijken voor zich uit. Eentje wil even bevestigd zien dat leerlingen een reispaspoort nodig zullen hebben… en ik, ik zwijg. In mijn beleving is de avond zojuist 180 graden gedraaid. En hoogstwaarschijnlijk ben ik niet de enige in de klas.

Een tweedeling in de klas: gevaccineerd en dus okee, versus niet-gevaccineerd en dus niet okee. Weloverwogen keuzes gemaakt door ouders: durf ik het risico aan of niet? En kinderen die afvallen en dus niet meer mee mogen doen.

Hoe is het zover kunnen komen? En waarom wordt het programma niet omgegooid en kijkt de school niet naar landen met Engelstalige programma’s die deze eisen niet stellen? Waarom zet ze niet in op een meer wendbaar programma?

Het gaat hier niet om de goede of minder goede keuzes van ouders. Het gaat hier om het 12-jarige kind dat de rekening krijgt gepresenteerd. Een kind dat veel minder ziek wordt van het virus maar zich ‘voor de ander’ moet laten inspuiten met een experimenteel middel waarvan we als we eerlijk zijn geen idee hebben wat het op de lange termijn uitricht, of het mag niet meer meedoen. Iets waar sommige wat voorzichtigere Europese buurlanden duidelijk tegen hebben gestemd (bron: Artsen collectief). Een duivels dilemma voor ouders, want wat beslis je met de rug tegen de muur?

Een goed gesprek met mijn kinderen volgt. Alle informatie die voorhanden is wordt verzameld. Tranen vloeien en onmacht wordt uitgesproken. De pro’s en contra’s worden tegenover elkaar afgewogen. Ik zie ineens geen kinderen meer, maar jongvolwassenen die met af en toe wat tegengas goed overwogen beslissingen kunnen maken. En wat schaam ik me voor ons volwassenen die dit laten gebeuren. Liefde, er voor elkaar zijn en veiligheid: draait het daar niet allemaal om? Ik ben even de richting kwijt...