Spongebob

Ja hoor, ze komen. En wel per direct. Niet deze maar volgende week zijn ze er. 97 minderjarige jongens en meisjes die asiel hebben aangevraagd in Nederland, en het Eerste Onderwijs aan Anderstaligen (EOA) zullen gaan volgen. Jongens en meisjes voor wie vaak een lange reis hier eindigt, en voor wie onze samenleving een veilige of leefbare plek vormt.

Hoewel ze al een hele tocht alleen of met anderen achter de rug hebben en ik ze niet echt kan vergelijken met leerlingen uit Nederland, maar eerder als ‘vroegtijdige’ volwassenen, zijn ze toch schoolplichtig tot ze 18 jaar zijn. Dus daar komen ze. Terug naar school, of voor sommigen voor de eerste keer in hun leven naar school. Onder hen doorgaans de meest gemotiveerde leerlingen die ik ooit heb meegemaakt.

De meesten blijken echter nauwelijks kleding te hebben, zo bleek onlangs tijdens de intake. Sommigen van hen liepen al een week met dezelfde kleding rond. Dat kan anders. We leven immers in een eerstewereldland… toch?

Gelukkig is daar de groeps-app onder docenten. Eén app’je en spontaan komt er een lichtelijk chaotische doch effectieve kledinginzameling op gang binnen het lerarenkorps. Een inzameling die zich als een vlek verspreidt naar familie, vrienden en het regulier onderwijs en een enorm succes kent. Want dat is ook Nederland. We kruipen in de kast en halen eruit wat wel weg kan: een aantal broeken waar we al een aantal jaren terug proberen in te groeien, de kanariegele trui gekregen van je schoonmoeder, de boxershorts met kerstmotief. Zomerschoenen die te groot zijn. Winterjassen die te klein zijn. Een zonneklep. Zweetbandjes. T-shirt met SpongeBob SquarePants. Hoodies die de groeispurt van je puber niet overleefd hebben. Beenwarmers die de jaren tachtig overleefd hebben. Alles wat kan helpen, gaat schoon gewassen mee naar school. Een naburige school houdt haar jaarlijkse ‘kledingverkoop’. Opgehaalde kleding hangt in rekken in een klaslokaal, en de EOA-leerlingen mogen gratis uitkiezen. Ook dit jaar vast weer een succes.

Dus nu, over een week is het dan zover. Ze komen en ik ben er blij om. Niet bij mij in de klas dit keer, maar bij een collega. Dat geeft niet. Ik kijk binnenkort een keertje om de hoek om eens te zien wie het allemaal zijn. De wereld is vol vrienden die we nog niet hebben ontmoet. Misschien zie ik Spongebob nog.