Dit artikel werd eerder gepubliceerd in Onkruid Magazine, november/december 2020.
...want dat is wat ik heb gedaan de afgelopen 21 dagen. En nu ben ik even aan het bijkomen van mijn schrijfmarathon. Wat een reis heb ik door mijn eigen binnenwereld gemaakt. Ik dacht dat ik mezelf wel kende, maar laat ik maar stellen dat ik nog enkele niet geopende deuren ben tegengekomen. Ik heb mezelf in al mijn facetten onder de loep gelegd en me daardoor nog beter leren kennen.
Maar laat ik even bij het begin starten. Per toeval - of gaat het hier wel om toeval? - kwam ik een advertentie tegen voor een schrijfcursus, gegeven door een Amerikaanse schrijver die ik al een aantal jaren volg en die voor mij een grote inspiratiebron is: Mike Dooley, bekend van de beweging Messages from the Universe. Hij en zijn redactrice Hope Koppelman, auteur van de The Gifts of Writing, zouden een online schrijfcursus met webcasts geven. Niets nieuws onder de zon, hoor ik je denken en ja, dat klopt. Er zijn genoeg uitstekende schrijfcursussen die je in Nederland of Vlaanderen kunt doen. Ik scrolde al verder toen mijn oog op de volgende quote viel over hen beiden:
‘Mike writes to live and Hope lives to write’
Interessant. Dat zette me aan het denken. Beide personen zijn schrijvers, maar beiden staan heel verschillend in het proces. De ene schrijft als broodwinning en de andere leeft voor het schrijven. Het stemmetje in mijn achterhoofd vroeg me zachtjes in welk van de twee uitdrukkingen ik mij het meest zou kunnen terugvinden? Moeilijke vraag zonder eerst kennis te maken met Mike en Hope, toch? En nu ik de punt achter mijn laatste zin voor deze cursus heb gezet en vier webcasts heb gevolgd, concludeer ik voorzichtig dat ik een beetje van allebei heb. De “Mike” in mij heeft jarenlang marketingmateriaal geschreven en verspreid, en de “Hope” in mij houdt er enorm van om mijn gedachten, de zinnen zonder context die zomaar ineens in me kunnen opkomen, vorm te geven in geschreven taal. En ik geniet hiervan, telkens weer. Talloze kleine tekstjes zijn her en der op digitaal papier gekriebeld die nog geen uiteindelijk doel hebben. Schrijven en lezen als verbinding met anderen.
Ken ik mensen die er ook instaan zoals Hope, vraag ik mezelf af... Mijn gedachten dwalen af naar Alaa. Alaa woont met zijn gezin in een vluchtelingenkamp in het noorden van Syrië. Sommige onder jullie kennen Alaa misschien al wel. Hij is de leraar natuurkunde die in zijn huis aan het lesgeven was op het moment dat een bom insloeg. Het filmpje waarop de inslag staat is talloze malen bekeken op Youtube. Alaa is gevlucht maar zijn passie voor het lesgeven heeft hij meegenomen en houdt hem op de been. Want lesgeven is zijn passie, dat is waar hij kan helpen. En dat is ook wat hij doet. Hij maakte van zijn passie een kracht. In het vluchtelingenkamp heeft hij een klein schoolgebouwtje gehuurd, en daar geeft hij nu les aan kinderen die in het vluchtelingenkamp zitten. Andere kinderen kunnen mee volgen via Youtube en om over de lesstof te praten, gebruikt hij Whatsapp groepen. De kanalen zitten barstensvol. Alaa’s missie is om op die manier veel leerlingen te bereiken en te onderwijzen opdat het land later terug opgebouwd kan worden. Hij bekostigt dit allemaal zelf, met hier en daar een kleine bijdrage van de ouders in het vluchtelingenkamp.
Voor mij is Alaa een Hope. Met een beetje geluk kan hij in de toekomst hiervan weer leven, zoals Mike. En jij? In hoeveel van wat je doet ben je een Hope? In hoeveel een Mike?
