Dit artikel werd eerder gepubliceerd in Onkruid Magazine, september/oktober 2020.
Terwijl ik dit schrijf komen we juist uit een moeilijke periode waar teveel mensen abrupt hebben moeten afscheid nemen van dierbaren. Grootouders, ouders, vrienden, naasten buren. Oudere mensen maar ook jongere mensen. Sommigen door het coronavirus anderen ook mede door een onderliggende oorzaak. Feit is dat deze mensen er allemaal niet meer zijn en gemist worden. Het moeilijk tot geen afscheid kunnen nemen, en het uiteindelijk definitieve afscheid op de begraafplaats in moeilijke omstandigheden moest gebeuren.
Zelf had ik in deze periode mede door de berichtgeving in de pers het idee dat de slachtoffers oudere mensen waren. Maar toen kwam het bericht binnen dat in onze dorps basisschool een vader van een leerling was gestorven. Vrienden belden op om te vertellen dat hun zwager was overleden. Berichten kwamen her en der binnen van jonge mensen die zwaar ziek op de IC lagen. En toen kwam de impact van het virus voor mij wel heel dichtbij. Dit virus treft niet alleen oudere mensen maar ook mensen die ik in februari nog aan de schoolpoort tegenkwam. Of op de camping. Dit is niet iets dat ver weg gebeurt maar juist heel dichtbij. Zelf kom ik elk jaar dichterbij de vijftig en ik heb vier jonge kinderen die op dit moment nog afhankelijk zijn van mij en mijn partner. Net zoals de leerling nog afhankelijk was van haar vader. Daar word ik heel stil en verdrietig van.
De lockdown hebben we met z’n zesjes thuis eigenlijk goed doorgebracht. We hebben ons netjes aan de regels gehouden. Werk en huiswerk gedaan. Gewandeld en gestoeid op het nabije grasveld. Sommige dagen ook ‘Charades’ gespeeld terwijl nieuwsgierige voorbijgangers onze gekke bende toekeken. ‘s Avonds gemediteerd en Netflix gekeken. En ja, af en toe ook wel eens gekibbeld met elkaar. Want we blijven mensen samengeperst op een klein plekje op aarde.
De anderhalve meter hebben we ook toegepast alhoewel dit niet altijd makkelijk was. Minstens één keer per wandeling moesten we met z’n zesjes van het voetpad af en op de weg gaan lopen omdat er een toekomende voetganger vond dat de regel voor hem of haar niet van toepassing was. Ja, leg dit de kinderen maar uit. Een dergelijk gedrag toont weinig zelfinzicht en respect voor diegenen die voor welke reden dan ook, wel graag afstand houden.
En intussen weten we weer wat meer. De maatregelen zijn versoepeld. Sommige regels bleken goede keuzes. Anderen verdienden zeker geen schoonheidsprijs en horen eerder thuis bij een politiestaat. Ook heeft iedereen wel iets te vertellen over deze periode. Op- en aanmerkingen vullen de social mediakanalen op het internet. Experts komen uit alle gaten en scheuren.
En nu komen dus de demonstraties. Grote demonstraties met massa’s mensen die terug naar ‘normaal’ willen. Toen ik het las heb ik op facebook gevraagd wat ‘normaal’ is? Geen antwoord. Ik wil namelijk niet meer naar ‘normaal’ zonder te weten wat dit inhoudt. Ik vind namelijk dat de mensheid het tot hiertoe er niet al te goed vanaf heeft gebracht. Wat een schade richten we toch met z’n allen aan. Aan onszelf. Aan onze medemens. Aan de natuur. Wat als we nu eens bij onszelf beginnen en niet meer naar het vroeger ‘normaal’ gaan maar zingeving geven aan het nieuwe ‘normaal’. Beginnen bij onszelf en je dan de vraag stellen wat werkt beter voor mezelf en mijn medemens? De natuur. En vanuit dat weten en voelen handelen. Volgens mij creëren we dan van binnenuit een betere wereld. Wat zou Gandhi zeggen?
