Leven zonder smartphone

- Dit artikel werd eerder gepubliceerd in Spiegelbeeld Magazine, 3 maart 2020.

'Mag ik nog even uw 06-nummer zodat ik uw klantenpas in het systeem kan brengen?' vraagt de vriendelijke mevrouw aan de kassa van de Hema. Ik kijk haar aan en vertel haar dat ik geen smartphone heb. Oh, maar je hoeft geen schrik te hebben hoor, ratelt ze onverhoopt verder terwijl ze druk bezig is met afrekenen. Uw gegevens worden alleen voor interne zaken gebruikt. En u wilt toch onze aanbiedingen niet missen? Ik blijf geduldig. Mevrouw, ik heb geen smartphone en kan u dus ook geen 06-nummer geven. Nu kijkt ze op met een verbaasde blik. Ik zie haar zich hardop afvragen of ik nu serieus ben. Ze beslist om het nog één poging te geven. Maar dan kan ik u spijtig genoeg geen klantenpas geven. Ik trek mijn schouders op. En nu wordt ze toch wel erg nieuwsgierig. Maar hoe doet u dit dan? Zo zonder smartphone leven? Afwachtend kijkt ze me aan alsof

ik haar nu ga vertellen dat ik 1x per week uit mijn hutje op de heide kom om hout te sprokkelen en boodschappen te doen zodoende me even te mengen met de mensheid.

Nou ja, eigenlijk heb ik niet echt de indruk dat ik iets mis. Als moeder van vier kinderen en eigenaar van een praktijk met focus op hooggevoeligheid, zijn mijn dagen goed gevuld. Als ik met mijn kinderen bezig ben, dan ben ik er ook echt bewust voor hen. En hetzelfde geldt voor mijn cliënten. En ja, ze bellen me gewoon op de vaste lijn. En tja, soms laat ik die fijn rinkelen want dan worstel ik even met de noodzakelijke boekhouding, ben ik in de praktijk bezig, lees ik artikelen over al hetgeen mij ook maar kan benieuwen of speel ik gezellig met het gezin een spelletje.

En ja, ik durf me zelfs de straat én de snelweg op te begeven zonder telefoon. Vrienden vragen me wel eens of ik dan geen schrik heb om langs de weg in panne te vallen. Eerlijk gezegd ben ik daar niet echt mee bezig. Ik vertrouw erop dat er wel iemand stopt om even te helpen, en het verleden heeft me dit ook steeds bewezen. De laatste keer dat ik panne

had kon ik de parking van McDonalds opdraaien. De kinderen hadden reuze pret. Die avond geen biologische groentjes maar een echt Happy Meal met bijhorend suikerdrankje.

Een vriendinnetje van mijn zoon van dertien vertelde me dat ze steeds haar telefoon bij moet hebben van haar ouders want op die manier was ze steeds bereikbaar. Zoonlief zat erbij te grinniken – hij wil namelijk niet altijd gevonden worden. Soms heeft hij gewoon behoefte om even af te haken en op te laden. En ja, dat mag hij. Het vriendinnetje vertelt verder. Stel je nu voor dat ze op het fietspad valt en ze kan niet naar huis bellen. Ik probeer het me voor te stellen. Ik kom dus aanfietsen. Er ligt een meisje te kermen op het fietspad en omdat ik enorme haast heb, vraag ik haar om zich wat verder naar de zijkant van het fietspad te slepen zodat ik er langs kan. Ik check wel nog even of haar mobieltje het nog doet. Dan kan ze naar huis bellen. Ik vervolg met een schoon geweten mijn weg…

Tijdens het schrijven van dit artikel werd ik 0 keer gestoord door een mobieltje. Heerlijk.