Dit artikel werd eerder gepubliceerd in Onkruid Magazine, januari/februari 2021.
Niet verder vertellen hoor, maar ik heb echt een hekel aan mijn e-mail inbox. Elke dag, na het netjes beantwoorden van mail van allerlei allooi, denk ik dat ik er bijna ben. Nog maar een paar vetgedrukte berichtjes staan dan te wachten, totdat ik hen de aandacht die ze waard zijn kan schenken. Ik beantwoord en klik verder naar de volgende in de rij wachtenden. Bijna klaar... met een zucht begin ik al plannen te maken over hoe ik mijn spaarzame tijd die dag verder goed kan inplannen. Maar bij elke actie hoort wel een reactie...en jawel hoor, de eerste mails als antwoord op mijn antwoord, lopen alweer binnen.
Zal ik maar doen of ik ze niet zie en verder gaan met wat op mijn to do-lijstje staat? Hm, het kan natuurlijk wel belangrijk zijn... Ik kijk nog even maar sluit dan resoluut mijn mail af. Eerst verder met de dag en focussen op al die andere dingen die moeten gebeuren. Een tekst die geschreven moet worden voor mijn blog, mijn cliëntdossiers verder updaten voor de praktijk, of gewoon ouderwets boterhammen smeren voor de kinderen die ‘s middags thuis komen eten. Want ook dat moet gebeuren.
Idem met de telefoon. Ik ben één van die mensen die zonder mobieltje leeft. Ik ben op zich graag in verbinding met mensen en steeds geïnteresseerd in hun verhalen, maar hoef niet constant van alles en nog wat op de hoogte te zijn; ‘oh kijk, Emile toont op Instagram de twee sinaasappels die hij zojuist heeft gekocht. En hij vond nog tijd ook om ze te posten.’ Tja.
Evenmin heb ik zin om op Facebook in een welles nietes spelletje verzeild te raken over kwesties die momenteel spelen. Wel of niet vaccineren? Corona-app voor iedereen? Mondkapjes verplichten? Kortom, ik ben een Facebook gluurder maar geen actieve deelnemer (voor degenen die de serie Home Improvement ooit volgden: ik ben als buurman Wilson die over een virtuele schutting meekijkt). En zelfs dat steekt met momenten tegen.
Nee, wij hebben gewoon een huistelefoon. Zo eentje met een draad die in het stopcontact moet. Maar ook dit toestel laat ik geregeld rinkelen (geen ringtone, hij rinkelt gewoon) totdat hij op de voicemail overgaat, want soms ben ik in een leuk gesprek verzeild geraakt of met een cliënt bezig in de praktijk. En ook deze mensen verdienen mijn onverdeelde aandacht. Natuurlijk bel ik terug, maar dan wanneer ik de tijd heb om het gesprek goed te voeren. Met mijn volle aandacht erbij.
En toch... ondanks het duidelijke aangeven van mijn grenzen aan mens en technologie merk ik dat ik af en toe toch rond ren als een kip zonder kop. Als een circusacrobaat probeer ik dan alle ballen in de lucht te houden tot het onvermijdelijke weer tot me doordringt: ‘Karin, waar ben je mee bezig? Je stapt weer in diezelfde valkuil. Stoppen nu. Adem in. Richt je aandacht op je ademhaling en ga naar binnen.’ Even pas op de plaats, om daarna als een veel vrolijkere vrouw, moeder, therapeute,... (schrap wat op dat moment niet van toepassing is) opnieuw naar buiten te treden. Want ook mezelf in het hier en nu even volledige aandacht geven is belangrijk. Of zoals inspirerende geestelijke leraren als Boeddha ons vertellen: concentreer je op het huidige moment.
If you are not living this moment, you are not really living.
Schrijft Eckhart Tolle. Op Facebook, dat wel...