Koorddansen

In de ISK word ik elke dag omringd door leerlingen van alle windstreken. Sommigen zijn hier in Nederland neergestreken omdat de ouders hier een baan hebben gevonden, anderen zijn dan weer gevlucht uit eigen land om de regering of een oorlog te ontlopen. Broertjes en zusjes volgen meestal op een later tijdstip in het kader van gezinshereniging.

Allemaal hebben ze zo hun eigen redenen én motivatie om de lessen te volgen. Dat maakt de klas af en toe een echt allegaartje. Die verscheidenheid aan leerlingen komt nog sterker naar voren in mijn analfabetengroep. Want met de taal moeten ook schoolse vaardigheden worden aangeleerd, en niet elke leerling heeft de gelegenheid gehad om naar school te gaan. De verscheidenheid is soms groot: van het leren knippen met een schaar tot het leren blijven zitten tijdens de les. Maar ook: is dit propje je huiswerk? Daarnaast heb ik een aantal leerlingen in de klas zitten die echt nare schoolervaringen hebben. Stokslagen, tegen het hoofd slaan, afblaffen en kleineren,... niet altijd door leerlingen maar vaak ook door docenten. Ik sta soms versteld wat sommige leerlingen hebben meegemaakt . 

Niet alles op de radar

In het land van de grote (in lengte wel te verstaan) mensen ben ik met mijn 1.60 best klein te noemen. Ik maak dan ook geregeld gebruik van een aanwijsstok als ik de beamer gebruik. Met enthousiast springen kom ik namelijk niet altijd tot de juiste hoogte om de correcte spelwijze van een woord te benadrukken. Menig keer heb ik een leerling grote ogen zien trekken toen ik de stok pakte. 

Of neem nou de twee Zuid-Afrikaanse meisjes die momenteel in een van mijn hogere klassen zitten. Gevlucht omdat het voor hen niet meer veilig was in Zuid-Afrika. Dan komen ze in de ISK en zitten ze in de klas bij Congolese en Eritrese jongeren. Op dat moment merk je pas de diepgewortelde angst, die gelukkig met het beter leren kennen van elkaar hier in Nederland grotendeels overgaat. 

Maar het blijft passen en meten, en soms heb ik niet alles op de radar. Zo merken we nu bij een kleine groep meisjes een radicalisering. Meisjes met een hoofddoek die het leven van meisjes zonder hoofddoek zuur maken. En het gebeurt vaak onder de radar. Foto’s die gemaakt zijn tijdens het praten met jongens, met een dreigement dat deze op internet worden geplaatst zodat iedereen (ook in het thuisland) kan zien hoe slecht het meisje zich gedraagt. Snapchat-berichten vol haat en nijd. Maar ook ouders die worden uitgenodigd om hierover te spreken en hier niet voor open staan. Tranen en verdriet bij de leerlingen in kwestie. Het blijven tieners die zich bewegen tussen twee werelden.

En voor de docent is het ook niet altijd gemakkelijk. Een tijdje terug heb ik ‘Misfit’ laten zien in de klas. Een echte Nederlandse film waarin de romantiek tussen tieners hoogtij viert. Kijkwijzer: Alle Leeftijden. Groot was mijn verbazing toen ik van de coördinator hoorde dat ik volgens een ouder een ‘sexfilm’ had laten zien. 

Groeten van Gerrie

Voor komende week heb ik een les burgerschap voorbereid waarin ik de leerlingen ga vragen wat zij belangrijk vinden bij een docent, en om samen een profiel te maken van hun ideale docent. Daarna wil ik ‘Groeten van Gerrie’ laten zien waarin de Nederlandse Gerrie op eigenzinnige wijze les geeft in COVID tijd. Zelf heb ik de film indertijd met veel plezier gekeken. Maar vandaag betrap ik me erop dat ik de film al 3 keer heb gescreend op zaken die in andere landen misschien niet als vroom worden aangezien. Kan een docent in onderbroek of toch niet? Is mijn angstgedreven? Misschien wel. 

Het voelt een beetje als koorddansen…want waar ligt eigenlijk iemands vrijheid?