Klein geluk

Stralend komt hij via de achterdeur binnen. Zijn wangen rood van de koude lucht, nog een beetje buiten adem van het bergop fietsen en met een glimlach die menig hart zou doen verwarmen. Het is mijn oudste zoon en hij straalt. Ik straal terug en ben blij want die glimlach heb ik zo gemist.

Na al die maanden waarin ik hem elk uur van de dag wat stiller zag worden achter dat Chromebook schermpje. On-line les na on-line les volgend. Zich in de ogen wrijvend van het vele schermgebruik tijdens de strak opeenvolgende Google-meets. Pratend met vrienden via de chat-functie. Alleen-zittend in zijn kamer. Geen grapjes en ongein uithalen in een groepje, geen goedbedoeld klopje op de rug van een klasgenoot als het even wat moeilijker gaat, of vrouwelijke klasgenootjes die opeens opgemerkt worden...dit alles vervangen door koude technologie die de warme verbinding tussen jongeren momenteel in stand moet houden.

Hij pubert en ik puber mee. We zijn samen op zoek naar de balans. Soms wint hij en soms ik. Maar vandaag winnen we allebei.

Vandaag is het 1 maart en hij mag terug naar de middelbare school. Naar één derde van zijn vrienden want zoveel kunnen er met anderhalve meter afstand in een klas. Eén derde is prima. Van één derde wordt hij blij. Even geinen met elkaar. Even als vanouds. Even zijn boek Frans vergeten. Zoals ik al zei, zoals vanouds.

Ik geef hem een dikke knuffel en slik even. Niet geweten dat zijn glimlach bij mij zo diep zou gaan. Lief ventje, ik ben blij voor jou. Hopelijk blijven de scholen nu open. Lachend trekt hij zich terug en zet een stap achteruit terwijl hij zachtjes zegt: ‘Ik was zelfs blij om mijn leerkracht aardrijkskunde te zien...!’...tja, volgens mij missen we elkaar allemaal een beetje.