Terwijl ik dit schrijf is de vakantie al een aantal weken aan de gang of voor sommigen voorbij. Op de radio hoorde ik over megafiles veroorzaakt door een massale uittocht van Nederlanders op weg naar hun droombestemming. Binnen- en buitenland, allebei waren ze even zeer in trek.
Maar niet alleen de Nederlander was op weg. Europa trok er massaal op uit. Even lucht happen. De voorbije donkere periode vergeten. De toeristische trekpleisters kenden weer even een periode waarin ze floreerden. De kans werd aangegrepen om de verliezen van de afgelopen periode goed te maken. Campings en bungalowparken in Nederland. Vliegreizen naar Spanje en Italië. Mensen wilden vakantie vieren en vergeten. Met z’n allen. Op 1.5 meter afstand, of toch niet?
We worden nu overspoeld met berichten van een opflakkering van het covid-19 virus. Vakantiegangers uit Spanje moeten in quarantaine. In België is het aantal besmettingen opnieuw hetzelfde als op de vooravond van de corona-crisis. Marokko last een reisverbod in naar verschillende grote steden. Voel je vrij om het lijstje aan te vullen.
Maar ik lees ook berichten van gefrustreerde mensen, “want die … [vul in nationaliteit naar keuze] houden geen afstand”. Altijd de ander, toch? Want wie had eerst geboekt?
Gepensioneerde mensen zag ik in de periode waarin de schoolvakantie viel vertrekken, terwijl er zo veel rustigere weken zijn geweest en nu komen om dit te doen - en met minder besmettingsgevaar. Bij een bungalowpark bij mij in de buurt zijn er 200 nieuwe bungalowtenten neergezet om de stroom aan toeristen te huisvesten. Dat is 200 tenten meer, maar wel met behoud van dezelfde faciliteiten... Vakantie is big business, maar leidt op populaire plaatsen tot een grote dichtheid van het aantal toeristen per vierkante meter. Verliezen moeten gecompenseerd worden maar kunnen we überhaupt wel afstand houden? En is iedereen wel overtuigd van de noodzaak? Wie neemt zijn of haar verantwoordelijkheid?
Dus ja, ik maak mij zorgen. Maar vooral trek ik me de haren uit het hoofd als het erop lijkt dat de afgelopen periode geen kleine verschuiving in bewustzijn heeft meegebracht. Een trilling binnenin dat ons verteld dat we met z’n allen niet zo goed bezig zijn. Noem het een wake-up call. Terug naar normaal lijkt duidelijk niet te werken. Waarom proberen we het met z’n allen eens niet anders? Want wat jou treft, treft ook mij. En wat ik nalaat komt vroeger of later terug op mijn pad. ’t Is zoals ze zeggen: karma is a bitch.
