In mijn georganiseerde chaos van studieboeken, syllabi, naslagwerken, hand-outs en klappers leg ik de hand aan een laatste tekst. Dit weekend was wat je kunt noemen, een schrijfweekend. Want ik studeer weer, en dat vraagt om de nodige verslagen en portfolio’s. Reflecties. Intervisies. Observaties. De lijst met opdrachten en deadlines lijkt eindeloos.
En ik studeer graag, eerlijk waar, maar… het is niet meer zoals toen ik twintig was, op de hogeschool van Antwerpen: pen en papier, tochtige gebouwen, de vertrouwde piepende deuren, een babbeltje met de docent, een studieboek of twee en mijn zelfgemaakte boterham…
Neen, niets meer van dat alles. Toen ik enkele maanden geleden in mijn gemakkelijke kloffie voor het eerst het campusterrein van mijn opleider op liep trof ik state-of-the-art gebouwen, genderneutrale toiletten, en jonge mensen die met technische snufjes in de weer waren om op verschillende online platformen hun informatie te verzamelen. Bliepjes en appjes. Chromebooks en smartphones. Vega en glutenvrije sandwiches.
Een nieuwe wereld.
In de lessen die ik bijwoon is het direct duidelijk wie mijn mede-vijftigers zijn. Vragen rond inloggen. Mobieltjes die niet meewerken. Leesbrillen die zoek zijn. Hoogfrequente plaspauzes. Het geeft scheve blikken bij de twintigers, die in één ‘bliep’ hun agenda synchroniseren en hun screenshot van de laatste powerpoint slide moeiteloos met één duimbeweging de groepsapp rondzwieren. Smiley smiley namasté.
Hetzelfde geldt voor de online leeromgeving. Waar de digital natives vloeiend van pagina naar pagina klikken en scrollen alsof het het dorp is waar ze getogen zijn, loop ik vast bij het eerste menu. Bij voorzichtig doorklikken vind ik één voor één de stukjes informatie, als een kruimelpad dat leidt naar de volgende les. En hier en daar de mogelijkheid om berichten te sturen, hoewel het me niet duidelijk wordt waar mijn berichtjes allemaal terechtkomen… in de wolk? Bij Bill Gates? Hallooo, is daar iemand?
De andere vijftigers kennen mijn ongemak. Op de lesavonden vinden we elkaar tijdens de plaspauzes op het genderneutrale toilet. Daar klagen we over de digitale leeromgeving waar onze uploads en berichten verdwijnen. Over dat de powerpoints zulke kleine lettertjes hebben. Over dat het zo lang zitten is, zo’n les. Bij mijn hang-vijftigers vind ik soelaas.
Begrijp me niet verkeerd hoor. Ik ben blij dat ik een half jaar geleden de knoop heb doorgehakt en opnieuw ben gaan studeren. Het was op dat moment een beetje zoals Jon Bon Jovi ooit zong: it’s my life; it’s now or never. Maar ach, die kennen de twintigers onder mijn medestudenten niet meer, Bon Jovi. Die zit niet in de wolk.