De afbeelding van de kaart komt uit het levenskunstspel van Anky Floris (www.ankyfloris.nl)
Al een paar dagen zit ik voor mijn vertrouwde Chromebook maar het scherm blijft angstaanjagend leeg. Het lijkt wel of mijn creativiteit een aantal dagen met vakantie is. Of nog erger, code rood heeft gekregen.
‘t Lijkt wel in quarantaine te zijn gegaan.
Neen, waar mijn handen normaliter over het toetsenbord glijden, en ik soms moeite heb om het verhaal dat in mijn hoofd ontstaat bij te houden en ook nog eens neer te schrijven, is een leegte ontstaan. Er gebeurt niets. Helemaal niets. Griezelig.
Ik probeer het al een aantal dagen maar mijn handen blijven boven het toetsenbord hangen. In allerlei bochten wring ik me. Ik lees, zing, mediteer en doe Qi gong oefeningen om daarna een nieuwe poging te wagen maar telkens verwijder ik weer de tekst wegens niet goed genoeg, te veel dagboek, niet leuk, … vul maar aan.
Een kleine paniek daalt in mij neer. Ben ik het kwijt? Waar is het gebleven? Zit ik te veel in mijn hoofd om de kleine dingen op te merken waar ik zo graag over schrijf? Of heb ik het gewoon te druk? Flauwekul Karin, zegt het stemmetje in mijn hoofd. Jij hebt het nooit te druk om je gedachten neer te schrijven. Jij kriebelt op alles wat je maar tegenkomt. En dat klopt ook. Alleen nu dus niet.
Maar wat is het dan?
Nu ben ik niet de meest geduldige persoon. Ik probeer het wel te zijn maar het lukt me niet altijd. Dus een paar daagjes niets doen en afwachten, ligt niet zo in mijn aard. Naarstig begin ik rond te kijken en ideeën op te schrijven. Maar geen enkel onderwerp geeft mij de nodige inspiratie om door te gaan.
Een collega schrijfster maakt beeldhaiku’s. Hele mooie intuïtieve tekeningen uit één lijn, die door hun eenvoud een bericht pakkend kunnen overbrengen. Ik kom met haar in contact via het forum van een opleiding die ik volg en besluit een kaartje te trekken op haar website. ‘Engelengeduld’, zegt het kaartje met daaronder de vraag ‘Waarvoor kun jij geduld opbrengen?’.
Oh denk ik, da’s gemakkelijk, schrijven natuurlijk. Huh?...hoor ik je denken. Toch is het zo op een wat gekke manier. Ja, ik wiebel, brom, maak gekke sprongen om de creativiteit op te roepen ook als deze in staking is... maar ik heb ook het geduld om dit lang genoeg te doen om uiteindelijk een tekst neer te zetten waar ik volledig achter sta.
Dus wiebelig in het proces, maar geduldig en met discipline wachtend op een tekst die klopt. En dan is-ie er ineens. Zoals nu.
