Op dit moment van schrijven voelt vakantie een beetje als een ver van mijn bed show.
We hebben namelijk met z’n zesjes allemaal tegelijkertijd de griep. Dit in navolging van het coronavirus dat we een aantal maanden geleden ook met z’n zesjes gedurende eenzelfde week hebben mogen doorlopen. Alhoewel ik moet zeggen dat het corona-virus minder impact had op ons gezinnetje dan deze griep. Het voelt als een lastige opdringerige verre achterneef die twee jaar weg is geweest, foetsie, en nu alsnog besluit om zonder voorafgaande kennisgeving plots weer eens op huisbezoek te komen.
Ik ben er alleszins niet blij mee en heb ook geen idee wie het pakketje last heeft aangenomen. De corona-testen blijven negatief en het gesnotter en gehoest aanhoudend.
Zelf ben ik niet het type dat zichzelf snel overgeeft aan welke situatie of wie dan ook. Heldhaftig blijf ik overeind totdat ik er zachtjes op word gewezen dat ik al een tijdje niet echt te genieten ben. Met de waardigheid die me rest leg ik harnas en zwaard neer om net als het gepeupel dat zich reeds verzameld heeft op de bank, als pudding neer te dalen. Vandaag geen overwinning maar een hoopje ellende. En Netflix.
Dus als er nou iets is dat ik niet duurzaam wil bejegenen dan is het wel de griep. Weg ermee! Samen met nog wat onbeduidende virusjes. Maar nee hoor, dit gemene onderkruipsel kan zich zomaar uit zichzelf muteren. Nog eens. En nog eens. Uitslover. Neen, uitsterven is er niet bij. Het past zich gewoon aan wat je ook probeert.
Eigenlijk wel sluw en inventief. Misschien moet ik me ook meer gedragen als de griep als ik nog duurzamer wil gaan leven. Me gewoon meer aanpassen aan de natuur en meedeinen met het geheel. Maar hoe dan? Het lijkt me niet zo eenvoudig. Eerst maar eens op de koffie gaan bij de griep. Onaangekondigd. Volgens mij valt daar wel iets te halen.
We hebben sowieso een en ander te bespreken, de griep en ik. Willen we onze relatie duurzaam houden.