Dit artikel werd eerder gepubliceerd in Onkruid Magazine, september/oktober 2021.
Op het moment dat ik dit schrijf zijn we weeral een weekje verder. Ik zit in de tuin en voor mij ontvouwt zich een zomers tafereel. De zon schijnt, het water in het zwembad lonkt en vriendjes van mijn kinderen bellen aan om buiten te gaan spelen. Een wirwar van kinderstemmetjes verspreidt zich langzaam door de tuin. Is het echt nog maar een week geleden dat ik elk uur in de regionale mediakanalen naging hoe ver het water al reikte? En of de dijken het zouden houden?
Wij wonen namelijk slechts een paar straten verwijderd van de Maas. De Maas die de laatste weken heel dichtbij kwam en bij stadsgenoten zelfs over de vloer kwam. Een onverwacht bezoek van de reuzin uit de natuur die zich even deed gelden. Die even liet weten dat zij er is en dat er met haar rekening gehouden dient te worden. De Maas als bruine gestaag stromende watermassa. Voorbijdrijvende caravans. Mensen in opblaasbootjes die door de politiemensen naar de kant werden gesommeerd. Ramptoeristen die op de beschermwallen klommen op risico van een boete.
Maar ook: buurtgenoten die elkaar op de hoogte houden. Telefoontjes van ouders en vrienden die ons onderdak aanbieden. Een zwembad aan de Duitse kant van de grens dat haar ruimte openstelt voor opvang. Een fanfare die bij haar leden de zandzakken komt vullen. Eerst plastic. Dan ducttape. Dan stapelen maar.
En het leven dat gewoon doorgaat. Een Snurk-In op de school van mijn dochter. De directrice die halverwege wordt weggeroepen omdat haar gezin wordt geëvacueerd. Een juf die even later moet vertrekt omdat het huis van haar schoonouders onder water staat. Maar de Snurk-In gaat verder. Een meester verkleed als roze corona snottebel treedt op - tja, we zitten hier in de carnavalsregio - en de kinderen genieten.
En dan is het zondag...de dijken hebben het gehouden. Ik voel opluchting maar ook enorm veel dankbaarheid nu het gevaar geweken is. De fanfare speelt het lied van Europa. Ik denk aan de verbondenheid die ik die dagen heb mogen ervaren. We redden het wel, besef ik. Zolang we onze medemens maar in de buurt hebben. En ducttape.