Een aantal dagen geleden hadden ik en mijn man een leuk gesprek met één van onze vroegere buren. De man in kwestie is intussen met pensioen en zet zich nu in voor het reilen en zeilen van een dierenparkje hier in de buurt. Een parkje dat we juist hebben ontdekt en waar het nog heerlijk rustig vertoeven is. Wat houten bankjes hier en daar. Mooie bomen die je uitnodigen om er even knus onder te gaan zitten. Allerlei knaagdieren, kippen, schapen, herten en natuurlijk een aantal ezels. Van het dierlijke soort. Ze worden allemaal verzorgd door vrijwilligers en kinderen die komen meehelpen. De koffie en koude drankjes staan klaar en als je wat wil sponsoren, ben je welkom om een donatie in het bakje te doen. Prettig en ongedwongen. En toch is er nog iets anders aan dit parkje. Het is een plek helemaal omringd door natuur en daardoor een ideaal plekje om effectief te aarden. Je hoeft er niets voor te doen. Gewoon wat vertoeven. Wat zijn. Even gaan zitten en het in je opnemen. Of een boek lezen. De vogels horen eh... tweeten. Een kip op avontuur loopt langs, tokkelend en pikkend naar graantjes op de grond. De ezel balkt af en toe en voor de rest … rust.
En vinden de kinderen het nog leuk? Ja hoor, ze houden sowieso van de natuur. Hutten bouwen in het bos, of ons eigen blote voeten pad verzinnen op de Groote Heide. Urenlang dammen bouwen op het strand, om dan uiteindelijk te kijken hoe bij vloed de dam terug wordt opgeslokt door de Noordzee. Samen kijken naar de nachtelijke sterrenhemel. Op die momenten hebben we samen vaak de beste tijd.
Maar even terug naar het dierenparkje. Die oase van rust, een bijna zeldzaam fenomeen in onze dagelijkse drukte van het bestaan. Waar de diertjes het voor het zeggen hebben. Waar de zendmasten geen bereik hebben. Waar een ieder de ruimte krijgt. Een prikkel-vrije plek met drie sterren wat mij betreft. Wellness pur sang. En voor een vriendenprijsje, want… het blijft toch Nederland hè?
