- Dit artikel werd eerder gepubliceerd in Onkruid Magazine, Mei/Juni 2020.
Ik weet het nog steeds niet. Achtenveertig lentes tel ik deze maand en nog steeds weet ik niet wat ik ga doen als ik later groot ben. Je zou denken dat ik dit stadium nu toch echt wel gepasseerd ben. En eerlijk gezegd heb ik altijd al het gevoel gehad dat als ik veertig zou worden, ik het allemaal wel zou weten. Dat leek me vroeger een respectabele leeftijd om mijn leven op een rijtje te hebben en in rustiger vaarwater te komen.
Ware het niet dat toen ik deze memorabele leeftijd bereikte nog steeds ietsiepietsie te bevlogen was en totaal geen zin had om te committeren voor de volgende 27 jaar. Een verstikkend gevoel overkwam me. Neen. Ik wilde nog zo veel. Nog zo veel ervaren. Voor mij geen gouden pen voor zoveel jaren dienst bij hetzelfde bedrijf. Na 12,5 jaar in het hoger onderwijs gewerkt te hebben als marketing- en communicatieverantwoordelijke nam ik mijn ontslag. Het duiveltje op mijn schouder fluisterde nog even of ik wel een idee had wat mijn houdbaarheidsdatum was en of ik daar niet al overheen was, maar dapper en met een vleugje naïviteit zette ik door.
En daar kwam die hamvraag weer: wat wilde ik dan worden? Ik ging opnieuw studeren. Ditmaal koos ik voor opleidingen waar ik echt interesse in had. Geen voorbodes voor die vaste baan met alle zekerheden van dien, maar dingen die ik echt leuk vond. Ik liet het geheel op zijn beloop en liet alle zekerheden los. Het werkte. Gewoon mijn gevoel volgen en aanpakken wat ik op dat moment graag wil doen.
Nieuwe wegen openden zich en plotseling was die praktijk er voor hooggevoelige kinderen en volwassenen. Energetisch werken met mensen opdat zij hun hooggevoeligheid als kracht gaan ervaren: top! Daarnaast kwam een oude vaardigheid onverwacht bovendrijven: het leek me leuk om opnieuw teksten te gaan schrijven. Ditmaal geen geijkte promotieteksten zoals ik daarvoor had gedaan, maar het schrijven van verhaaltjes die voorheen alleen maar in mijn hoofd zaten. Schrijven op momenten dat ik het leuk vind en niet meer omdat er een deadline op de loer ligt.
En weet ik het dan nu? Ben ik nu wat ik eigenlijk wilde worden? Hmm, daar ben ik nog niet. Maar geen vrees. Misschien op mijn 67ste.
Mijn jongste dochter doet het nu al beter dan ik. Vandaag kreeg ze een vriendenboekje mee van een klasgenootje op haar basisschool. Op de vraag wat ze later wilde worden schreef ze: 'mezelf'. I rest my case.
