Dit is alweer een jaartje geleden maar ik herinner het me nog alsof het gisteren was. Stel je een regenachtige dag op de camping voor. We zitten al een tijdje met z’n zesjes in de voortent. En zo als het kan gebeuren met voortenten, kunnen die te klein worden. De irritatie van het steeds maar ‘binnen zitten’ vindt zijn weg naar de anderen. We besluiten om tijdens de lichte buien door naar een speeltuin met restaurant verderop in de buurt te gaan.
Aangekomen in de speeltuin installeren we ons en het duurt niet lang of de kinderen zijn fijn aan het spelen in de speeltuin. De rust zet in. Ik geniet.
Voor mij ontstaan leuke spelletjes. De ridders en jonkvrouwen vinden elkaar op de speeltuigen. Iets verder ontwaar ik een airtrampoline. Op de trampoline staat een lichtblond meisje met roze fluo trainingsjack naarstig te springen. Op en neer gaan haar mollige beentjes. Iedere sprong tart de ritsluiting van haar jackje. Ze springt de hele trampoline rond waarbij ze haar territorium stevig afbakent, intussen haar kauwgompje stevig knauwend. Haar familie zit verderop en juicht haar luid toe. De drank en de luid roepende stemmen van de mensen aan deze tafel maken dat ik me van binnen ongemakkelijk begin te voelen. Dag rust. Dag sereniteit.
Intussen zie ik een sierlijk meisje met bruine haren op de trampoline. Ze wacht aan de zijkant. En wacht. Maar fluoblokje springt. Ze springt op het ritme van haar luid joelende familie. En het meisje met de bruine haren wacht. Dan verliest fluoblokje haar evenwicht en tuimelt onbedoeld de trampoline af. Het meisje met de bruine haren ziet een kans ontstaan om ook een sprong te maken. Ze gaat naar het begin van de trampoline en maakt een dubbele flic-flac met de sierlijkheid van een zwaan. Ik kijk met bewondering toe. Daar is fluo-blokje weer. Ze is opgekrabbeld en zonder enige notie te nemen van de sierlijke zwaan gaat ze verder met springen.
Een stortbui zet in. Het terras loopt leeg. Iedereen rent naar binnen of naar de auto. Ik kijk nog even naar de trampoline. Fluoblokje rent met haar ouders het restaurant in. De zwaan staat nog op de trampoline. Ze is intussen nat geworden. Sierlijk maakt ze nog één achterwaartse salto, een zwierige beweging die verraad dat ze deze al langere tijd en met veel discipline geoefend heeft. Daarna loopt ze naar haar twee broertjes die op een bankje verderop zitten en op haar wachten. Hand in hand lopen ze het terrein af. In stilte wens ik deze zwaan nog vele kansen toe. Deze wereld heeft nog veel fluo voor haar in petto vrees ik.
